Inmiddels ben ik zo’n beetje fulltime kankerpatiënt. Tijd geleden dat ik zo’n veeleisende klus had.
Ik zie er nu dus ook fulltime uit als een kankerpatiënt. Niemand kan er meer omheen als-ie me ziet: met die vrouw is iets aan de hand, die is ernstig ziek. Ik háát dit, zo erg, kan het bijna niet uitleggen. En kom niet bij me aan met de opmerking dat dit maar tijdelijk is, want dan spring ik uit mijn vel. Houd je kop en scheer hem kaal, is nog een van mijn vriendelijker gedachten.
Toch onderneem ik nog steeds pogingen om te doen alsof mijn leven ‘normaal’ is.
Zo ging ik laatst naar de verjaardagslunch van mijn vriendin Marielle, die al maanden veelvuldig aan mijn zijde vertoeft. Joepie, een uitstapje! Ik deed mijn pruik op. De zon scheen en ik fietste naar de andere kant van de stad. Niets aan de hand. Dacht ik. Tot ik voor de deur stond, het water in straaltjes van onder mijn pruik over mijn rug liep en ik van uitputting bijna moest huilen. Na een half uur heb ik in de badkamer mijn pruik afgezet en een sjaaltje omgeknoopt, want het was geen doen met dat ding op. Verder een heerlijke middag gehad, lekker gegeten, gekletst, glaasje wijn gedronken, maar ‘s avonds had ik koorts en de volgende dag kon je me opvegen.
Werken doe ik ook nog steeds. Dat wil zeggen: ik probeer het vol te houden. Zzp’er zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering hè, maar ik begin het onderspit te delven, want het halen van deadlines en het veelvuldig bezoeken van het ziekenhuis blijkt geen gelukkige combinatie.
Eigenlijk is het gekkenwerk, dat weet ik best, maar ik wil het nog niet toegeven. Plannen lukt bijvoorbeeld niet meer, omdat ik werkelijk geen idee heb hoe ik me de volgende dag zal voelen, laat staan over drie dagen of volgende week. De simpelste klusjes en soepelste deadlines ervaar ik ineens als stressvol. Ik lig er voor het eerst in mijn (werkende) leven wakker van. Dat kan niet goed zijn. Voel me ook net een slak met een narcosehoofd, voor een chemobrein lijkt het me nog iets te vroeg, maar iets van concentratie is ver te zoeken. Het is allemaal in toenemende mate NIET LEUK! Maar ja, zou mijn vader zeggen: ‘Heeft iemand je dan beloofd dat het leven altijd leuk zal zijn, lieverd?’ Nee, pap, ik weet het…
Caroline Griep (51) is freelance journalist en personal organizer. Om de week woont ze samen met Pleun (18), die net is geslaagd voor haar eindexamen. Na het zwemmen zag ze een kuiltje in haar borst, een paar weken later bleek ze borstkanker te hebben.
Beeld: Dingena Mol (portret Caroline)
Het bericht Blog Caroline over haar borstkanker: ‘Tijd geleden dat ik zo’n veeleisende klus had’ verscheen eerst op Libelle Daily.