Toen Libelle Daily mij in maart vroeg om te gaan bloggen, wilde ik graag bij het begin beginnen, dus bij de dag dat ik mijn diagnose kreeg. Dat was in oktober vorig jaar. Omdat ik al die maanden aantekeningen gemaakt had van de gebeurtenissen en hoe ik me voelde, lukte dat prima.
Met mijn behandeling was ik op dat moment echter al een stuk verder. Hopelijk neemt niemand me dit met terugwerkende kracht kwalijk, maar ik wilde zo graag het héle verhaal vertellen en delen, vooral ook over de emotionele rollercoaster die de eerste periode was. Op de foto bij deze blog had ik trouwens al die tijd mijn pruik op…
Dus zo kon het gebeuren dat ik hier schreef over de aanloop naar mijn operatie, terwijl ik eigenlijk al lang en breed chemo kreeg. En ook dat mijn behandeling er ineens heel anders uit ging zien nadat er op maandag 18 april tijdens een internationaal kankercongres in New Orleans door ‘mijn artsen’ van het Antoni van Leeuwenhoek bekend was gemaakt dat de Mammaprint na uitvoerig Europees onderzoek betrouwbaar ingezet kon worden.
Dat was breaking news en je kon die dag geen krant openslaan of de radio of tv aanzetten of het ging erover. Je bent journalist of je bent het niet, dus ik zocht het officiële persbericht er meteen bij en daarna stond mijn leven op zijn kop, want ik had meteen door dat dit heel erg over mij ging…
Bij hormoongevoelige borstkanker bekijkt de Mammaprint of je een hoog of laag risico op uitzaaiingen hebt. Bij een laag risico voegt chemo geen gezondheidswinst toe aan de behandeling, wat in Nederland voor 2.500 vrouwen per jaar kan betekenen dat ze geen chemo hoeven te ondergaan. Uiteraard omvat het veel meer dan dat, maar hier komt het in grote lijnen op neer.
Twee dagen later sprak ik mijn internist. Nog voor ik aan het infuus moest voor mijn vierde AC-kuur (twaalf Taxol-kuren zouden nog volgen) begon ik erover. Ze ging het voor me bespreken in het specialistenteam en belde me een paar dagen later terug met de mededeling dat ik de Mammaprint mocht laten doen en dat ik de uitslag over ongeveer tien werkdagen kon verwachten.
Het werden de zenuwslopendste weken van mijn leven, ik vond het bijna niet te doen dat afwachten terwijl ik, inmiddels flink verzwakt, mijn laatste AC-kuur nog te boven aan het komen was. En toen, op dinsdagochtend 10 mei om drie minuten over negen, ging de telefoon. Mijn internist, ze klonk uitgelaten: mijn Mammaprint liet een laag risico op uitzaaiingen zien en de twaalf Taxol-kuren konden geannuleerd worden… Ik begon te huilen, wat zeg ik, ik brulde: voorbij, de chemo’s waren voorbij!!!
Ik kan niet zeggen dat het daarna één groot feest is geweest, en dat is het nog steeds niet. Ik ben beslist niet in polonaise over straat gegaan, want herstellen kost veel meer tijd en energie dan ik wil. De eerste maand was ik zelfs in de war en angstig. Ik miste mijn ziekenhuisbezoeken en vond het eng: wie moest er dan voor me zorgen en op me letten? Het wende. Langzaam maar zeker. Ik ben met vakantie gegaan, eerst een weekend naar een vriendin in Spanje, toen een week naar vrienden in Griekenland en net nog naar Zuid-Frankrijk met mijn dochter.
Sinds 1 augustus werk ik ook weer, aan een prachtig mooi project. En daarom stop ik nu met mijn borstkankerblog. Mijn missie is geslaagd als ik er in ieder geval een paar lotgenoten of bij borstkanker betrokkenen een hart mee onder de riem heb kunnen steken. Mij heeft het bij mijn verwerking van alles wat me overkomen is in ieder geval enorm geholpen dat ik het hier van me af mocht schrijven…
Caroline Griep (51) is freelance journalist en personal organizer. Om de week woont ze samen met Pleun (18), die net is geslaagd voor haar eindexamen. Na het zwemmen zag ze een kuiltje in haar borst, een paar weken later bleek ze borstkanker te hebben.
Beeld: Dingena Mol (portret Caroline)
Het bericht Laatste blog Caroline over haar borstkanker: ‘Ik huilde, ik brulde: het was voorbij!!!’ verscheen eerst op Libelle Daily.