De regen teistert onze gezichten. De lucht is loodgrijs, de akkers om ons heen zijn totaal doorweekt. Ik kan dit, denk ik, het is gewoon een kwestie van doorploegen. Vrij vertaald naar wat ik mijn vader nog zo vaak hoor zeggen in mijn hoofd: ’Soms is het leven alleen maar dom doordouwen, pop’.
‘Zie je me, pap?’ wil ik roepen, ‘zie je hoe goed ik kan ploegen?’ Drie jaar geleden wisten we nog van niets, nu is hij al twee jaar dood, gesloopt door kanker, en sta ik aan de vooravond van een half jaar chemo. Ongelooflijk.
Tweeënhalve week zit er tussen mijn laatste bestraling en eerste chemo. Vorige week werd Pleun echter heel ziek en reed ik midden in de nacht naar de ziekenhuisapotheek. Een paar uur later werd ze door de kinderarts binnenstebuiten gekeerd. Nu gaat het weer goed. Natuurlijk was ik bezorgd en de beste moeder die ik in me had, maar ik geef eerlijk toe dat ik ook steeds dacht: volgende week pakt niemand me af… Zó verlangde ik naar dit afgelegen huisje op de dijk, naar rust én naar samen met hem wandelen door de Biesbosch.
Al jaren zijn hij en ik elkaar zeer dierbaar, maar de benefits die ooit bij onze vriendschap hoorden, waren we een beetje uit het oog verloren. Tot ik niet zo lang voor mijn operatie in mijn verdrietige verwarring bedacht dat hij de laatste is die me gezien heeft terwijl ik nog ‘heel’ ben. Toen ik hem dat mailde, was zijn antwoord: daar dacht ik gisteren ook aan. Een paar dagen later lag ik in zijn armen. Godzijdank lukte het me om alle heftige emoties en ziek, akelig en medisch er even buiten te laten.
De volgende dag, tot in mijn ziel verwarmd en bemind, voelde ik mijn bloed weer stromen. En tot mijn grote geluk is hij steeds dicht bij me gebleven en lig ik sinds die ene avond zo nu en dan lekker tegen hem aan: met mijn nieuwe cup C en mijn 51-jarige cup X (die fiksen ze als alles achter de rug is), met de rode zichtlijnen voor de bestralingen op mijn lijf, en binnenkort met mijn kale kop. Zal hij ooit beseffen hoeveel dit voor me betekent? Ik zal het hem zeggen. Vanavond in bed. Dat de manier waarop hij zonder aarzelen mijn op dit moment nogal wonderlijke verschijning omarmt het beste tegengif is voor alles wat me teistert.
LEES OOK:
- Caroline: “Een ladyshave, daar kan ik echt niet zonder. Dacht ik”
- Caroline: “Ze hebben mijn huid verwoest. Eikels & trutten!”
Caroline Griep (51) is freelance journalist en personal organizer. Om de week woont ze samen met Pleun (18), die net eindexamen heeft gedaan. Na het zwemmen zag ze een kuiltje in haar borst, een paar weken later bleek ze borstkanker te hebben.
Beeld: Dingena Mol (portret Caroline)
Het bericht Blog Caroline over haar borstkanker: ‘Tot in mijn ziel bemind voel ik mijn bloed weer stromen’ verscheen eerst op Libelle Daily.