Na ruim een uur aan het infuus voelde ik me vorige week op weg naar huis gewoon prima. Beetje shaky van de spanning misschien, maar verder niks aan de hand, ‘piece of cake’ deze eerste chemische aanval!
Thuis wachtte me wel wat strijd met mijn lieve kind. Praktisch als ik ben, had ik bedacht dat ze in mijn chemoweken bij haar vader zou zijn (waar ze toch al om de week woont), zodat ze niet geconfronteerd zou worden met mijn eventuele misère. Nergens voor nodig leek me dat. Wat zij zelf wil, vergat ik te vragen. En dat bleek dus iets heel anders te zijn: ze wil gewoon bij me blijven en niet ‘verbannen’ worden. In haar onesie zit ze de hele avond naast me op de grond, terwijl ik op de bank lig. Ontroerd.
Over eventuele bijwerkingen heb ik me uitstekend ingelezen. Mij maken ze niet gek. Mijn zus haalt daarom onder meer paradontax, kamillethee, handcrème en dettoldoekjes in huis. Volgens mij vallen, als ik even niet oplet, namelijk niet alleen mijn haren maar ook mijn nagels en tanden binnen no time uit. Spoelen dus, om mond-en-klauwzeer te voorkomen. Handen en nagels goed invetten. Misselijk word ik niet echt, maar ik heb wel een vreemde smaak in mijn mond. Ook moet ik ook om de drie minuten plassen, wat buitengewoon praktisch is als je urine toxisch is, pfff!
Blaasontsteking constateert de huisarts de volgende ochtend. Voor de antibiotica moet ik echter eerst mijn internist bellen om te vragen of een en ander wel gecombineerd mag worden. Sta ik daar op de vroege ochtend in de regen voor de apotheek het ziekenhuis te bellen. Pas rond twaalf uur kan mijn arts uitsluitsel geven, dus onverrichter zake kan ik weer naar huis. Ineens glijd ik over het randje, het wordt me te veel, ik ben bekaf en overzie het niet meer. Nog op straat staand bel ik huilend mijn reddende engel Lies of ze alsjeblieft wil komen. Ze komt en regelt alles. Na een optimistisch begin word ik dan toch neergemaaid door de man met de hamer: zwak, ziek, misselijk en best wel overstuur. Tot na het weekend heb ik op apegapen gelegen. Inmiddels scharrel ik weer wat rond in de hoop dat het tot de volgende kuur, over twee weken, steeds iets beter zal gaan. Welkom in de wondere wereld van de chemo’s, Griepie…
Caroline Griep (51) is freelance journalist en personal organizer. Om de week woont ze samen met Pleun (18), die net is geslaagd voor haar eindexamen. Na het zwemmen zag ze een kuiltje in haar borst, een paar weken later bleek ze borstkanker te hebben.
Beeld: Dingena Mol (portret Caroline)
Het bericht Blog Caroline over haar borstkanker: ‘Ik ben goed voorbereid, mij maken ze niet gek’ verscheen eerst op Libelle Daily.